Staatssecretaris Visser en het vergeten landgoed.
Een titel van een nog te schrijven biografie over hoe Staatsecretaris Visser een volledige gemeente en provincie vergeet in haar plannen om het goed te doen voor de Mariniers.
Op donderdag 20 februari 2020 zijn Joanna en ik met de bus die vanuit provincie Zeeland was geregeld naar Den Haag gegaan om het debat over de Marinierskazerne bij de wonen vanaf de publieke tribune. Samen met andere raadsleden, bestuurders en burgers uit onze provincie Zeeland. Een dik compliment voor iedereen die deze dag de tijd heeft gevonden om deze (lange) reis (met veel files) te maken, het gaf een goed beeld hoe zeer het leeft onder ons Zeeuwen.
Wat een drukke stad! Hier in Zeeland, Oost-Souburg is het dan echt prettiger wonen!
Bij binnenkomst door detectiepoortjes, vanwege de gespen op mijn schoenen, moest ik op mijn sokken door het poortje om binnen te mogen, ID-controle enz, enz. Eindelijk binnen en plaatsnemen op de publieke tribune, tribunes gevuld met Zeeuwen. Vol verbazing rondgekeken naar het minimale aantal Kamerleden dat aanwezig was voor dit debat. Leeft het niet zo in de Tweede Kamer?
De staatssecretaris gaf aan dat ze het anders had moeten doen. Ze wilde haar huiswerk goed doen en met een uitgewerkt plan komen. Ze wilde eerst een alternatieve locatie hebben voor de mariniers voordat ze tegen Zeeland haar twijfels zou uitspreken. Als je goed je huiswerk wil doen en je vergeet je contractpartners te informeren…. Of je wil een uitgewerkt plan hebben, hoe kan je dan Vlissingen en Zeeland vergeten in je uitgewerkte plan? Hoe kan je dan vergeten zijn om een compensatie voor Vlissingen te bedenken. Gewoon dom? Naïef? Of is het echt zo dat Gemeente Vlissingen en Zeeland gewoon vergeten zijn in dit plan? Het is Zeeland maar, die Provincie met weinig stemgerechtigden, die komt immers altijd op de laatste plaats. Onbegrijpelijk!
Ruimhartige compensatie wordt er nu geroepen. Dit maakt dat er veel mensen/organisaties ideeën aandragen omdat ze geld ruiken. Er zal een goede overweging moeten worden gemaakt door onze Vlissingse en Zeeuwse vertegenwoordigers, goede concrete afspraken die zichtbaar uitgevoerd worden zonder vertraging. Daarna kan er weer langzaam wat vertrouwen terug groeien dat gemeente Vlissingen en Zeeland belangrijk genoeg zijn voor de landelijke politiek.
Linda Worm